door Shake

Een compleet uitverkochte Henri Le Boeufzaal keek uit naar de komst van de ondertussen al 79-jarige Herbie Hancock, een jazzgigant zoals er nog weinigen op deze aardbol resideren. Niet alleen behoorde deze man in de jaren zestig vijf jaar lang tot het legendarische Miles Davis Quintet, hij kan tevens beschouwd worden als één van de grote pioniers binnen de fusion beweging. Weinig jazzartiesten experimenteerden gedurende hun carrière met zoveel soorten muziek (klassiek, jazz, funk, blues, gospel, latin,rock, elektro, disco...) als deze man. Dit wonderkind van de toetsen (piano, keyboard, synthesizer en keytar) creëerde door de unieke mengvorm van stijlen een eigen visionaire muzikale dimensie waarvan de invloed op anderen nauwelijks te overschatten valt.

Tijdens deze passage treedt Herbie Hancock aan met drie andere muzikanten, de fenomenale Lionel Loueke (gitaar), oudgediende James Genus (bas)en de jonge Justin Tyson (drums) die samen met de meester een stevig kwartet vormen. Niet geheel tegen de verwachtingen in kenmerkt onvoorspelbaarheid en een lichte tegendraadsheid ook vanavond het concert in Bozar. De gespeelde nummers zijn vaak moeilijk te herkennen, hetgeen binnen jazz niet ongewoon is en tegelijk ook de improvisatiekracht en veranderdrift van Hancock onderstreept. De genialiteit van deze muziek ligt ‘m vaak in het verbluffend samenspel van de muzikanten die melodieën en schema’s opbouwen om ze daarna weer te deconstrueren. Binnen deze setting ontpopt Hancock zich, omgeven door verschillende soorten klavieren, als het muzikale brein die het geheel aanstuurt. Tegelijk zorgt hij ervoor dat zijn muzikanten voldoende ruimte krijgen om hun eigen ding te doen. Soms gebeurt dat zelfs net iets te veel, niemand zit echt te wachten op ellenlange solo’s die de aandacht teveel afleiden. Al maken we graag een uitzondering voor Loueke die tijdens zijn solospotjes allerlei wonderlijke, Afrikaans geïnspireerde klanken uit zijn instrument tovert.

De setlist verandert zowat iedere avond, Hancock laat zich niet vastpinnen op maatwerk. Toch blijft er de constante dat het oeuvre van de jaren ’60 en ’70 bij hem centraal staat. Denk hierbij aan albums als ‘Maiden Voyage’, ‘Headhunter’, en ‘Thrust’. Een nummer als ‘Actual Proof’ krijgt een hedendaags arrangement mee, maar toch zijn het de bekendere nummers die de vlam in de pan doen slaan. Vooreerst speelt het ensemble een verbluffende versie van ‘Cantaloupe Island’, een nummer dat ontelbare keren is gesampled door andere artiesten en ook alleen daarom grote bekendheid verdient. Tijdens sommige nummers gebruikt Hancock zijn stem, weliswaar vervormd door een vocoder waardoor het even lijkt dat we naar een aflevering van Star Trek zitten te kijken. Maar het meest publieksreactie verkrijgt ‘Rockit’, een onweerstaanbaar funky nummer dat begin jaren ’80 alle hitparades haalde. Hancock brengt hiervoor zijn keytar te voorschijn, een als gitaar bespeeld elektrisch toetseninstrument, waarop hij zich breed glimlachend en tot groot jolijt van het publiek kan uitleven. En zo eindigt dit 120 minuten durend concert toch nog als een feestje en keert iedereen weltevreden terug. Hancock mag dan al 79 jaar zijn, het blijft een belevenis om dit muzikale genie aan het werk te zien. Hopelijk mag dit nog vele jaren blijven duren.

Shake